ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΜΕΣΙΗΤΗ – Georgia Meshiti
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Τρεις μικρές ιστορίες με τον «δικό μου» Λαυρέντη (δύο χαρούμενες και μία λυπημένη):
Βρυξέλλες-Λευκωσία-Αθήνα
1) Ιούνιος 2000 – Βρυξέλλες
Συναυλία του Αντώνη Μιτζέλου στο Palais de Beaux Arts στο πλαίσιο του θεσμού «Βρυξέλλες – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2000» με επίκεντρο την ορχηστρική δουλειά του Αντώνη «Beyond the light» συν κάποια τραγούδια. Tραγουδούν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και η Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Την παρέα των μουσικών αποτελούν οι εξαίσιοι Αχιλλέας Περσίδης (κιθάρες, λαούτο), Γιάννης Ζευγόλης (βιολί), Παναγιώτης Κατσικιώτης-Τσίκο (κρουστά), Νίκος Καλατζάκος (πιάνο-πλήκτρα) και ο Αντώνης με τις κιθάρες του.
Με τη Μαργαρίτα είχαμε πάει κάποιες μέρες νωρίτερα, για να δούμε την πόλη. Ο Αντώνης με την Κική ήταν ήδη εκεί. Οι μουσικοί θα ερχόντουσαν μία μέρα πριν τη συναυλία όπως και ο Λαυρέντης που ήρθε με πτήση από την Ιταλία μετά από συναυλία με τον Branduardi.
Το βράδυ, παραμονή της συναυλίας, μαζευτήκαμε για πρόβα στο σπίτι του παραγωγού (φωτό 1). Ήταν μια από αυτές τις νύκτες που στις Βρυξέλλες δεν νυχτώνει ποτέ. Παρόλο που αργήσαμε να κοιμηθούμε ο ουρανός ήταν ακόμη φωτεινός.
Την άλλη μέρα το πρωϊ (ανήμερα της συναυλίας) ξύπνησα νωρίς (ως συνήθως). Όλοι κοιμόντουσαν ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αποφάσισα να βγω μόνη για μια βόλτα στην πόλη. Βγαίνοντας από το ασανσέρ βρήκα τον Λαυρέντη στη reception: «Ξύπνησες! Σε περίμενα. Ήμουν σίγρουρος ότι θα ξυπνούσες πρώτη. Πάμε μια βόλτα;»
Μπήκαμε σε δρομάκια γραφικά, χαζέψαμε βιτρίνες, είπιαμε καφέ, περπατήσαμε στην Grand Place, γελάσαμε, είπαμε «δικά μας».
Ήταν ένα πρωϊνό γεμάτο γλύκα και συ ήσουν ανέμελος, γεμάτος χαρά και ενθουσιασμό για τα όσα παρατηρούσαμε στην καινούργια πόλη.
ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ
Στο μεταξύ στην Ιταλία είχες αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια, δερμάτινα, λευκά και κατά που φαινόντουσαν, πολύ μαλακά –«πρώτη φορά δίνω τόσα λεφτά για παπούτσια» μου είπες «αλλά το αξίζουν, είναι φοβερά -πολύ μαλακά!». Το βράδυ τα φόρεσες στη σκηνή. Από το πλάϊ της σκηνής σε παρατηρούσα μπροστά στο μικρόφωνο να ρίχνεις κλεφτές ματιές στα παπουτσάκια σου και γελούσα. Θυμήθηκα πως και γω όταν ήμουν μικρή κάθε φορά που αγόραζα καινούργια παπούτσια (κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα) περπατούσα και τα κοίταζα. Σε κάποια στιγμή γύρισες και με είδες που σε είδα, χαμογέλασες κρυφά και χαριτωμένα (σκύβοντας προς τα κάτω). Εκείνη τη στιγμή φάνταζες σαν ένας καλοκάγαθος γίγαντας 5 χρονών, γεμάτος χαρά για τα καινούργια του παπούτσια.
Η συναυλία κύλησε υπέροχα, ο κόσμος ζεστός και γενναιόδωρος, το κλίμα ανάμεσά μας παρεϊστικο και αγαπησιάρικο!
2) Φθινόπωρο 2000 – Λευκωσία
Ο Παύλος Γρίβας, ο ιδιοκτήτης και δημιουργός του κλαμπ RED στην παλιά Λευκωσία, ένα ήσυχο χειμωνιάτικο βράδυ που τα πίναμε με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά στο τζάκι του RED (κάποτε είχε τζάκι!) μας εκμυστηρεύτηκε ότι είχε την επιθυμία να μετατρέψει ένα μέρος του κλαμπ σε μουσική σκηνή. «Να πάρεις τη Γεωργία να στο φτιάξει» του είπε η Μαργαρίτα (δίνοντας ταυτόχρονα και την άδεια της αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή συνεργαζόμασταν αποκλειστικά). Ο Παύλος έβαλε μπρος να στήσει το χώρο και εγώ το καλλιτεχνικό πρόγραμμα (και την προβολή).
Δεν ήταν πολλές οι μουσικές σκηνές τότε στη Λευκωσία και ήθελα να κάνουμε «πανηγυρική» έναρξη. Τηλεφώνησα στον Μιτζέλο και μαζί είπαμε να προχωρήσουμε με «δικούς» μας -με τον Λαυρέντη και τη Μαργαρίτα. Ένα μέρος των τραγουδιών το είχαμε ήδη προβαρισμένο. Μερικές πρόβες ακόμη και θα ήμασταν έτοιμοι. Αυτή τη φορά ήταν μαζί μας και ο Φίλιππας, ο πάλε πότε Τερμίτης ντράμερ. Οι πρόβες έγιναν στην Αθήνα με ωραία διάθεση, πολλά ανέκδοτα και πολλή χαρά (η εκτίμηση και ο σεβασμός του Λαυρέντη στη Μαργαρίτα ήταν συγκινητικός. Και επί σκηνής και κάτω από τη σκηνή).
Στην πρώτη του επαφή με το χώρο ο Λαυρέντης αναφώνησε «αυτό είναι μαγαζί που το βρίσκεις στη Νέα Υόρκη!». Τον γούσταρε τον χώρο πολύ.
Τότε, σε εκείνη την πρώτη εκδοχή του RED Live, ο Παύλος έφτιαξε όλο τον πλαϊνό «τοίχο» με fiberglass γιατί ακριβώς από πίσω (στην πράσινη γραμμή) ήταν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο που έφτιαχνε κρεβάτια του στρατού, με τις παλιές μηχανές ακόμη εκεί. Ο Παύλος -ο οποίος ήταν γνωστός στη Λευκωσία για τα ωραία, φινετσάτα μαγαζιά που έφτιαχνε (Pasta e Vino, Da Paolo) φώτισε συγκεκριμμένα σημεία του εργοστασίου και των μηχανών δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί (όπου και αν έχω ταξιδέψει). Εν ολίγοις κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να επεκτείνει το RED στη νεκρή ζώνη.
Τα εγκαίνια του RED έγιναν στο τέλος του φθινόπωρου του 2000. Εκείνες οι τρεις μέρες στη Λευκωσία ήταν σαν μια μεγάλη και διαρκής φιέστα (με γέλιο, πειράγματα, ενθουσιασμό και πολλές χαρές!).
Εκείνη την πρώτη χρονιά πέρασαν από το RED ο Αλκίνοος, ο Νίκος Παπάζογλου, η Μελίνα Κανά, ο Βαγγέλης Γερμανός, οι Apurimac, οι DownTown Beat, οι Grupo Sipan, οι Flamenco Makande, κ.α. Λίγο καιρό μετά εγώ έφυγα για την Αθήνα και ο Παύλος –αφού τα πούλησε όλα- για τη Μύκονο (όπου τώρα έφτιαξε και λειτουργεί την «Κουζίνα» στη χώρα, με δικά του θεσπέσια εδέσματα).
Το RED συνέχισε την πορεία του με νέους (..ες) ιδιοκτήτες και νέα δεδομένα.
*φωτό 2: στο τότε RED (αριστερά με το καρό πράσινο πουκάμισο o Παύλος Γρίβας). Σαν παιδιά είμαστε και σαν παιδιά κάναμε…. 19 χρόνια πριν!
3) Φεβρουάριος 2006 – Αθήνα
ΟΤΑΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΣΥΜΠΑΣΧΟΥΝ
Μια σκληρή χρονιά για τον Αντώνη Μιτζέλο αφού έχασε τον πρωτότοκο και μονάκριβο γιο του –ονόματι Μιτζέλο (παραδοσιακό όνομα στην Σκιάθο)- σε αυτοκινητιστικό.
Ήταν αρχές Φεβρουαρίου όταν κτύπησε το τηλέφωνο μου την ώρα που ετοιμαζόμουν να ρίξω ένα ξύλο στο τζάκι παρέα με μία αγαπημένη φίλη (την ηθοποιό Μαρία Μιχαήλ):
-«Έλα»
-«ποιός;»
-«Ο Αντώνης. Σκοτώθηκε ο Μιτζέλος. Φεύγουμε τώρα από το νοσοκομείο»
-«Έρχομαι»
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και σε λίγο ήμασταν στον Πειραιά. Το σπίτι εκείνο το βράδυ γέμισε κόσμο (και όλα τα επόμενα). Οι γείτονες, οι φίλοι του Μιτζελάκου, το κορίτσι του, η Λίνα, η Χαρούλα, ο Νταλάρας με την Άννα, μουσικοί, φίλοι.
Κατά το ξημέρωμα, ο Αντώνης μου ζήτησε να ειδοποιήσω κάποιον κόσμο, την Ελευθερία, τον Γιάννη, φίλους μουσικούς.
-«τον Λαυρέντη;» ρώτησα.
-«είναι ο πρώτος που το έμαθε, με πήρε αυτός»
-«πότε;»
-«Μόλις έφυγα από το νοσοκομείο και μπήκα στο αμάξι πήρε: «έλα ρε μαλάκα σε πήρα τηλέφωνο αλλά δεν ξέρω γιατί»
-«…γιατί σκοτώθηκε ο Μιτζέλος»
Τα πρώτα εκείνα βράδια ερχόντουσαν οι φίλοι προσπαθώντας με την παρουσία τους και την αγάπη τους να συμπαρασταθούν και, όσο ήταν δυνατόν, να αλαφρύνουν λίγο τον πόνο. Αυτό κρατούσε μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες και μετά το σπίτι άδειαζε. Μέναμε μόνοι ο Αντώνης, η Κική και η Βίκυ. Ένα από αυτά τα σιωπηλά πρωϊνά στην κουζίνα αναρωτήθηκα πως και δεν φάνηκε ο Λαυρέντης.
-«Γι αυτόν είναι πολύ δύσκολο. Έχασε και αυτός παιδί»
-«πως βρε Αντώνη;»
-«Και κει αυτοκινητιστικό. Ένα κορίτσι στα πρώτα χρόνια της εφηβείας»
-«Γι αυτό η γυναίκα του έχει πάντα αυτό το θλιμμένο ύφος»
-«Γι αυτό»
-«Άρα δεν σε πήρε τυχαία τηλέφωνο, κατά βάθος ήξερε γιατί»
-«Ναι. Ξέρει…»
Υ.Γ.: Στα χρόνια που ακολούθησαν ήρθαν κι άλλες συνεργασίες, κι άλλες συναντήσεις με γέλια και χαβαλέ, μόνο που πια η νέα σκληρή πληροφορία προσέδωσε στην κάθε μας επαφή μια αλλιώτικη διάσταση.
Στο επανιδείν Λαυρέντη μου αγαπημένε! Στο καλό και θα τα ξαναπούμε…
Η εικόνα ίσως περιέχει: 4 άτομα, άτομα κάθονται, πίνακας και εσωτερικός χώρος
Η εικόνα ίσως περιέχει: 8 άτομα, περιλαμβάνεται η Georgia Meshiti, , τα οποία χαμογελούν, άτομα στέκονται
